Bajka o śwince Babuć Kulo sie po placu babuć we marasie, rod w gnojoku ryje, po pije w kalfasie, kaj je reszta wopna i stare pająki, co się przipryczyły zza płota łod łąki. Gryzie babuć wongel jak słodki bombony, po pije go wodom, kaj gebiz łod omy leżoł zmoczony. Woda zzielyniała, skuli tego bardzij mu tyż szmakowała. Zeżro wieprzek mucha, ślywki ze swaczyny, po ym se po prawi resztom pajynczyny. Godali nom oma, że nikierzi ludzie som gynau zmazani, choćby te babucie. Dejmy na to ujec, jak przidzie naprany, tyż jak wieprzek śmierdzi i je okulany. Śmiejymy sie z wieprzkow, ale wszyscy wiedzom- kożdego babucia kiedyś ludzie zjedzą.
Piętro nie widać pór roku. przeszłość siedzi na krześle wierzy że może nadal zagrzewać tu miejsce. uszkodzone schody uszkadzają chmury. tyle dróg a ty wybrałeś tą donikąd. nie mogę zamknąć i nie mogę otworzyć. ktoś zatrzasnął kiedyś drzwi. możemy już nie dowiedzieć się czy będziemy nami kiedy powrócimy do naszego domu.